Wanneer de kennis, die altijd de bars uitzoekt, een keer niet kan, gaan we met z’n tweeën lopend naar het café op de hoek. Het is een klein café, waar de activiteiten, meer buiten dan binnen afspelen, maar als het regent , kun je binnen zitten. Er is een grote barbecue, door twee man bediend, hier wordt het meeste eten warm gemaakt. Ik persoonlijk vind het hier erg gezellig, ik kom hier graag. Ik heb hier een vaste romer 😊 de obers noemen me Pieter, Peter kunnen ze niet uitspreken. Wij komen meestal wat vroeger, zodat je een plaats kunt kiezen, waar je het meeste kunt overzien, ik vind dit altijd wel prettig. De obers gaan rustig een praatje maken, en hebben hier ontdekt, dat je zelf je flesje kunt ingieten, waarschijnlijk door nare ervaringen van de klanten. Deze zijn hier meer van de onderste middenklasse, en zijn niet gewend, dat veel voor hen gedaan wordt, en hebben waarschijnlijk commentaar hierop gegeven, daar komt bij, dat sommigen, mensen met een halve of een slecht betaalde baan, door de krapte niet veel kunnen bestellen, deze gaan waarschijnlijk een keer per week naar een goedkoop café, waar ze dan een of twee biertjes van het goedkoopste bocht drinken, verspreid over de hele avond, met weinig middelen, toch even eruit, mijn respect. Maar zoals gewoonlijk, ook hier weer meer vrouwen, dan mannen. Doordat het weekends, hier soms druk is, worden zelfs aan de overkant van de wegtafels en stoelen neergezet, allemaal gekenmerkt door lage prijzen, alles plastic. Hier kun je voor nog geen tien euro een maaltijd en twee grote flessen (1 L goed bier, spaten) bier krijgen. De laatste keer dat we er zaten waren alle tafels bezet, het was erg warm, dus weinig kleren. Ook aan de overkant liep alles vol, het meeste vrouwen. Naast ons stond een grote tafel, met een paar mannen en veel vrouwen, hier werd aardig gehesen, zag ik, en de lach werd na iedere komst van de ober, harder. We bestelden eten, wat vrij snel werd gebracht, het was een feestdag die dag, Brazilië bestond 62 jaar. Verder om ons heen, zaten alleen vrouwen, soms twee, soms acht, aan een door de armoe gedreven, vaak lege tafels. Achter ons zaten twee vrouwen die, hun conversatie richten, hoorde ik, op de een haar man, welke begreep ik (al mijn Portugese vocabulaires bij elkaar geschraapt) vreemd ging. Ik heb me een keer omgedraaid, zogenaamd om de ober te ontdekken, toen kon ik haar man goed begrijpen, haar gezicht, werd alleen maar bij elkaar gehouden door de botox, ik dacht eerst aan een ongeluk, maar sommige vrouwen verminken zich, omdat ze menen een stapje hoger op de ladder van beauty te komen, alle sporten waren hier gebroken, en ze lag op de grond. De andere vrouw, zat in het hele verhaal respectvol haar hoofd mee te knikken. Aan het end van de story, waren volgens mij alle messen geslepen, en de oorlogskleuren stonden(al) op de gezichten. Dit is hier een bekend verhaal, omdat er teveel vrouwen zijn. Eigenlijk triest. Nog een sobremesa? (toetje), bestel maar zei ik, kijkend naar de grote tafel, waar het feest was. Verderop zat een jong stel, een jaar of 18. Ze zaten volop, het leek of ze plannen zaten te maken, ook met een bijna lege tafel. Ik liet even mijn gedachten gaan, hij heeft misschien een baan als bezorger bij Uber eats , zij is, misschien impregada, (hulp in de huishouding) als het zo was, zou je per dag leven, en geen plannen kunnen maken, of zijn ze zo positief ingesteld, dat het toch kan? We eten onze sobremesa, betalen, en gaan naar huis. Waarom kom ik hier zo graag, vraag ik me af.
